___________________
De "Sahara"- duinen en het natuurreservaat "Cat Tien"
Na een mooie rit staan we in een keer voor een rivier - de Dong Nai. Onze chauffeur stijgt uit en gaat naar een man in een hokje. Na een kort moment komt hij terug: "nous sommes la* zegt hij. We zijn bij onze volgend reisbestemming aangekomen: Cat Tien. We kunnen uitstappen en moeten ons registreren. "Worden we aan de andere oever opgehaald ?" vraag ik met een wantrouwende blik. De man in het hokje nikt wat met z'n hoofd. Wij, ik en onze chauffeur zijn beide niet echt overtuigd. "Avez vous une numero?", of ik een telefoonnummer heb, vraagt hij. Ik geef hem die van "Forest Floor Lodge" ons verblijf. Tijdens het registreren, hoor ik dat hij met iemand belt en vragen stelt. Na het gesprek kijkt hij me aan met een blik aan van: "Vermoedelijk komen ze, maar ik kom er niet echt uit". We dragen onze bagage naar de oever van de rivier. We worden met een bootje naar de overkant gebracht. Aan de aan andere oever zien we alleen maar bomen en struiken. Daar ligt het natuurpark en ons verblijf moet ook daar ergens zijn. "Bon chance", zegt de chauffeur bij het afscheid nemen. Wij stijgen in een bootje en laten ons naar de overkant varen: we zien wel wat er gebeurt.
We waren na twee nachten in Mui Ne in Cat Tien aangekomen, een van de belangrijkste natuurparken van Vietnam. Mui Ne en Phan Thiet en de strandstook er tussen, liggen ca. 200 km achter ons en zijn vol met hotelcomplexen voor strandvakantiegangers. Cristina wou graag de zandduinen van Mui Ne zien. Het zijn natuurverschijnselen en er is een gebied met hoge grote witte en een gebied van rode zandduinen. We hebben ze gezien en het was een mooi gezicht. Helaas is het aankomstgedeelte bij de duinen natuurlijk hoog toeristisch en worden er quad-brommers verhuurt, twintig minuten voor 20$. Als we samen richting de duinen lopen, wordt het gebrommer steeds luider. Na een moment zien we volwassen kinderen op quads rondrijden. Het zand is te mul, zodat ze niet op een hoge duin komen en dus rijden ze tussen de duinen allemaal door elkaar. We lopen op een hoge duin onder begeleiding van het luide gebrommer. Hoewel het uitzicht mooi is, kunnen we niet echt de duinen in lopen - er is veel te veel tijd voor nodig, het mulle zand is zacht, de zon schijnt krachtig en we komen niet snel vooruit. Na een kwartier het uitzicht en het gebrommer te hebben genoten, keren we terug naar onze jeep. We maken ons op weg naar de rode duinen. Hier treffen we een iets ander beeld aan, geen gebrommer, maar zwart van de mensen. We lopen weer op een duin en nemen de omgeving in ons op. Na ja, zeggen we tegen elkaar. We hebben het gezien, maar hier hadden we het echt iets anders verwacht.
Als we op de andere oever zijn aangekomen, slepen we onze bagage omhoog (het is een beetje steil). Nauwelijks zijn we boven, horen we een wagentje komen. "is dat voor ons misschien?", kijken we ons vragend aan. Het wagentje komt, maakt een bocht naar ons toe en staat stil. De chauffeur maakt een aarzelende indruk en Cristina gaat naar hem toe. Blijkbaar is het toch voor ons. Ik gooi onze bagage op een rek achterop het wagentje en we stappen in. We rijden over een verhard weggetje door het bos. Na een tien minuten draaien we een oprit op en zien een gebouw staan. We zijn er.
Het nationaal prak Dat Tien is ongeveer 750 qkm groot. Het park is een verzamelnaam van de drie natuurgebieden Nam Cát Tiên, Tây Cát Tiên en Cát Lộc. In het laatse park werd een populatie van de Vietnamese Javaanse neushoorn ontdekt. Verder zijn er de laaste 15 Vietnamese olifanten te vinden en is er een meer met nog 300 zoetwaterkrokodillen. De drie gebieden vormen sinds 1998 het Natianaal park Cat Tien.
We overnachten in een voormalig rangerhuis. Het is tot een lodge omgebouwd met 9 bungalows en tenten. Wij overnachten in een "safari-tent" aan de droge bedding van de Dong Nai. Aan de overkant van onze tent is het eiland met een Gibbon's rescue Centre. het geluid van de insecten, vogels en andere dieren is echt overweldigend. De krekels doen echt hun best je doof te maken, af en toe komen ze met luide geluidsgolven je overrassen. 's Avonds maken we een nachttoer. Met een omgebouwde vrachtauto met zitplaatsen achterop de bak rijden we de jungle in. Met schijnwerpers wordt gezocht naar nacht aktive dieren. Naast vogels zien we Asiatise herten en op de weg een katachtig iets.
We genieten 's morgens van het geluid van de wakker wordende dieren. Vooral de Gibbons - een uitstervende apenras - zingen 's morgens in koor uit volle borst. De eerste morgen zijn we onzeker of we vogels hebben gehoord, maar het blijken de apen te zijn. We maken een toer van 5 km (een weg) lopend door de jungle naar het meer met de krokodillen. Onderweg stoppen we en bewonderen de vegetatie, verschillende insecten, hagedissen en "wilde kippen". De krokodillen zijn onder water, omdat het te warm is. Ze zijn vooral in de nacht activ. Ook bezoeken we het Gibbon opvang centrum, een zwarte beren rescue centrum en maken een boottocht naar het dorp Kim Lan - vroeger een Franse militair post. De mensen die er nu wonen, werden een paar jaar terug door de regering gedwongen uit het park te verhuizen. Hoewel er nieuwe moderne huizen voor ze werden gebouwd, staan ze leeg. De mensen wonen in oorspronkelijke huisjes of hutten omdat deze beter tegen de warmte beschermen - door de spleten in de palmbladeren wanden tocht het altijd wel.
Voor ons is het verblijf echt een belevenis en we leren een ander Vietnam kennen. Midden in de natuur (net als op Koh Rong) zonder iets met veel dieren geluiden is echt indrukwekkend. Gianni wil graag langer blijven, maar helaas. Na drie nachten moeten we weer verder naar de bewoonde drukke wereld van Ho Chi Minh City - onze laatste reisbestemming.
___________________
Die "Sahara"-Dünen und das Naturreservat Cat Tien
Die Sanddünen von Mui Ne sah ich zuerst in einem Fotoreportagenbuch. Weisse Sanddünen, dahinter das Meer - alles im Sonnenuntergang. Romantisch. Darum fahren wir nicht direkt in den Nationalpark, wo wir drei Nächte bleiben werden, sondern nehmen den Umweg über Mui Ne in Kauf.
Mit einem Jeep fahren wir zuerst zu einem Fluss, der sich durch eine wunderschöne orangefarbene Sandsteinfelsformation windet.Sofort begleitet uns ein 14 jähriger Junge, als wir durch das Rinnsal des Flusses waten. Ohne all die Touristen, was wir ja auch sind, ist dieses Flusstal sehr verträumt. Der Junge drängt uns zur Umkehr und kurz vor dem Einstieg bettelt er um ein Geld. Ich wollte ihm sowieso 20'000 Dong geben. Aber damit war er überhaupt nicht zufrieden, nein, nein, er will 100'000 Dong! Take it or leave it - ich drückte ihm die 20'00 Dong in die Hände.
Eine halbstündige Jeepfahrt bringt uns weiter zu den weissen Sanddünen. Dort erklärt uns der Fahrer, dass er nicht mehr weiter fahren kann, dass es aber zu den Dünen noch 2 km weit geht, und dass wir die Wahl haben, entweder 2 Quads oder einen weiteren Jeep zu mieten. Das alles zu einem saftigen Tarif. Wir entscheiden uns für den Fussmarsch. Nach etwa 500m (!) sind wir bei den Dünen angekommen. Von dort steigen wir auf die Höchste auf. Unser Aufstieg wird vom Lärm der Quads gestört. Schade, die Dünen sind eigentlich sehr schön.
Auch die roten Sanddünen enttäuschen uns eher. Trotzdem hat André einige sehr schöne Fotos geschossen, zu sehen in der Diashow.
Ein Souvenir bleibt uns von diesem Tag - unzählige Mückenstiche verzieren unsere Arme, Beine und Rücken. Die Mücken haben wir weder gehört, noch gesehen und auch nicht gespürt. Die Stiche allerdings jucken gewaltig - tagelang!
Unser zweitletzter Stop auf unserer Reise ist der Nationalpark von Cat Tien, ein grosses Urwaldgebiet. Wir übernachten in Zeltbungalows. Morgens früh beginnt jeden Tag pünktlich um 5. 30 Uhr das Gesumme von sehr vielen Zikaden. Laut sind sie, zum Teil möchte man sich die Ohren zuhalten. An einem Morgen weckt mich dieses Gesurre aus einem Traum, in dem ich verzweifelt versucht habe, verschiedene Radiowecker abzustellen, deren Sendefrequenzen nicht richtig eingestellt waren. Geglückt ist es mir nicht, frustriert wachte ich auf, sah das Zeltinnere, aber der Lärm war immer noch da. Eben, Zikaden! Dann um 6 Uhr steigt ein Chor ein, die Gibbon-Affen beginnen auf der Insel, die vis-à-vis unseres Bungalows liegt, zu singen. Ihr Gesang klingt wie die hochgezogenen und wieder tiefer werdenden Töne der Flöte, mit der man mit einem Stöpsel in der Flötenröhre die Tonhöhe verändert. Wahrlich, ein wunderschönes Konzert. Ich freu mich jeden Morgen darauf.
Während unseres 3 tägigen Aufenthalts tätigen wir verschieden Touren. Eindrücklich war die 2 mal 5km lange Wanderung durch den Dschungel zum Krokodilsee. Allerdings lagen die Krokodile unter Wasser, da es am Tag zu heiss für sie ist. So haben wir kein einziges der rund 300 Tiere zu Gesicht bekommen. Auf dem Rückweg sahen wir dann einen fliegenden Salamander, der aber gemütlich auf einem Baumstamm sass. Der Führer zeigte uns dann noch eine Pflanze, die die Vietcongs im Krieg dazu genützt haben, um ihre Fahrzeuge abzudecken. Das Spezielle an dieser Pflanze ist, dass nicht brennen kann.
Im Park gibt es zwei Rettungszentren für geschädigte Tiere - eines für Affen, das andere für Bären. Diese Tiere werden hauptsächlich von der Polizei gebracht, nachdem sie diese in Privathaushalten aufgegriffen haben. Gibbon-Affen, Schwarz- und Sonnenbären, Krokodile und sogar einen Leoparden findet man da. Zuerst werden die Tiere auf ihre Gesundheit untersucht. Wenn sie eine irreversible Krankheit haben, zum Beispiel Hermes, werden die Tiere ihr zukünftiges Leben in einem eigenen Gehege verbringen. Die gesunden Tiere müssen im ersten Schritt ihr vergessenes, natürliches Verhalten neu lernen. Wenn sie sich dann wieder arttypisch verhalten, dürfen sie in ein grösseres Gehege, wo das Futter verstreut wird, und sie dieses wider selber suchen müssen. Erst wenn sie sich dort sicher verhalten, werden sie an einem geeigneten Ort im Park freigelassen. Die ersten 2 Schritte können aber gut und gerne 6 Jahre dauern.
Unsere letzten 3 Tage verbringen wir in Saigon.
___________________
zie voor meer: foto's van Mui Ne en Cat Tien
für mehr: Fotos von Mui Ne und Cat Tien
___________________